เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน 2567 ผู้สื่อข่าวได้ลงพื้นที่บริเวณตลาด ตรงจุดที่เกิดเหตุทราบว่าลิงฝูงดังกล่าวได้หนีออกมาจาก วัดถ้ำเขาฉกรรจ์ และได้ลงมาหยิบผลไม้เช่น เงาะทุเรียน จากพ่อค้าแม่ค้า ที่ตั้งร้านค้าบริเวณ ริมทางถนนหน้าตลาด สร้างความเดือนร้อนเสียหายให้กับประชาชน บริเวณดังกล่าว ต่างพากันหวาดกลัวว่าลิง จะมาทำร้ายร่างกาย หรือ ทรัพย์สินได้ ผู้สื่อข่าวจึงได้เดินทางไปที่วัดถ้ำเขาฉกรรจ์ พบกับพระลูกวัดท่านหนึ่งให้ข้อมูลกับทีมข่าวว่าปกติแล้วลิงบริเวณ วัดถ้ำเขาฉกรรจ์นี้จะไม่ดุไม่ดื้อ เชื่อว่า สาเหตุที่ลิงลงมาจากเขานั้น เกิดจากมีคนนำลิงมาปล่อย เรียกกันว่าลิง “กระบุตร “ซึ่งลิง”กระบุตร”จะมีนิสัยดุร้าย ทำให้ลิงแสมหางยาว ที่อาศัยอยู่บริเวณวัดนี้เกิดความหวาดกลัว จึงได้พากันแตกฝูง หนีตาย ออกไปรบกวนชาวบ้าน ภายใน เขต ตลาด และบ้านเรือนประชาชน ที่เขาฉกรรจ์ ” หลังจากนั้น ผู้สื่อข่าวจึงเดินทางไปที่สวนรุกขชาติ ซึ่งอยู่ติดกับบริเวณถ้ำเขาฉกรรจ์ พบกับ ” นายชริน เซ่งลอยเลื่อน หัวหน้าส่วนรุกชาติ เขาฉกรรจ์ ให้ข้อมูลกับทีมข่าวว่า ตอนนี้ตนเองทราบแล้ว ว่าลิง ได้ ไปสร้างความเดือดร้อนให้ พ่อแม่พี่น้อง ประชาชน ” ส่วนผมเองก็คิดไว้ 2 สาเหตุที่ทำให้ลิงหนีออกจากเขาไปคือ(1) อาจจะเป็นกลุ่มแก๊งขโมยลิง ที่ได้นำลิง”กระบุตร”มาปล่อย เพื่อให้ฝูงลิงแตกออกแล้วลงจากเขาเพื่อที่จะได้จับตัวลิงได้ง่าย และสาเหตุที่ (2 )คือ ชาวบ้านที่มีการเลี้ยง”ลิงกระบุตร”ไว้เพื่อขึ้นมะพร้าวเมื่อไม่ได้ใช้งานแล้วไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหนจึงได้นำมาปล่อยทิ้ง เนื่องจาก”ลิงกระบุตร”มีนิสัยดุร้าย จึงทำให้ ลิงแสมหางยาว ที่เคยอาศัยอยู่กันแบบสงบ เกิดการหวาดกลัว จึงทำให้มีการแตกฝูงแล้วลงไป หาอาหารกินบริเวณบ้านเรื่อนประชาชน อันนี้เป็นข้อสันนิษฐานที่คิดไว้
